ดิฉันเกิดเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม พ.ศ.2536 ปัจจุบันอายุ 20 ปี กำลังศึกษาระดับอุดมศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต มีพี่สาว 1 คน อายุมากกว่าฉัน 6 ปี ปัจจุบันประกอบอาชีพ พยบาล
ชีวิตในวัยเด็กของฉันนั้นเป็นการเดินตามเส้นทางที่พ่อแม่กำหนดไว้ ฉันรู้สึกกลัวที่จะก้าวออกนอกเส้นทาง สิ่งที่ท่านบอกฉันต้องทำตามเพราะคำพูดของท่านที่พูดอยู่ตลอดว่า "สิ่งที่พ่อและแม่เลือกให้คือสิ่งที่ดีที่สุด"ไม่เคยมีสักครั้งเดียวที่จะทำตามความคิดของตน ฉันจำได้ว่าเมื่อตอนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ในช่วงเย็นเพื่อนๆต่างพากันขี่รถจักรยานกลับบ้านแต่ฉันต้องรอให้คุณแม่มารับทุกวันทั้งที่บ้านอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาน 1 กิโลเมตร ในวันนั้นเพื่อนชวนนั่งจักรยานกลับด้วยกันฉันก็เลยกลับโดยไม่รู้ว่าแม่กำลังมารับฉันที่โรงเรียนเมื่อฉันกลับมาถึงบ้านไม่เจอแม่ก็รู้เลยว่าแม่ต้องไปรับฉันที่โรงเรียนแน่นอนเมื่อแม่กลับมาถึงบ้านแม่พูดกับฉันว่า "ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกไม่ว่าจะนานแค่ไหนต้องรอให้แม่มารับ" ในตอนนั้นฉันรู้สึกว่าทำผิดมากที่ไม่รอแม่และจากนั้นมาฉันก็ไม่เคยกลับบ้านก่อนอีกเลย และเมื่อฉันจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 แม่จับฉันแยกออกจากกลุ่มเพื่อนโดยให้ฉันเข้าเรียนในระดับมัธยมศึกษาคนละที่กับเพื่อนๆโรงเรียนที่แม่เลือกให้อยู่คนละอำเภอกับที่ฉันอาศัยอยู่ฉันต้องเดินทางไปกลับวันละ 24 กิโลเมตร ตอนนั้นฉันได้แต่คิดว่าทำไมแม่ถึงไม่ให้ฉันเรียนที่โรงเรียนมัธยมในหมู่บ้านที่ฉันอาศัยอยู่ซึ่งก็มีโรงเรียนมัธยมและใกล้บ้านด้วยแต่ก็ไม่ได้ถามคำถามนี้กับท่าน
ชีวิตในช่วงมัธยมศึกษานั้นฉันก็ยังคงเลือกที่จะทำตามสิ่งที่ท่านบอกฉันต้องเรียนพิเศษทุกเย็นและรอให้พ่อมารับทุกวันผู้คนที่อาศัยอยู่แถวนั้นจะเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าร้านเซ่เว่นอีเลฟเว่นทุกวันเพื่อรอพ่อมารับบางวันพ่อติดธุระฉันต้องนั่งรออยู่ตรงนั้นจนดึก พอเข้ามัธยมศึกษาตอนปลายแม่ให้ฉันเลือกลงเรียนในสาย วิทย์-คณิต ซึ่งตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องเรียนสายนี้
สิ่งที่ฉันไม่เคยทำคือ การเดินออกเส้นทางที่พ่อแม่กำหนด และเมื่อฉันต้องสอบเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาฉันขอเรียกว่า "จุดเปลี่ยนของชีวิต" สิ่งที่พ่อและแม่เลือกที่จะให้เรียน คือ พยาบาล เด็กที่ทำตามที่แม่บอกทุกอย่างมาถึงวันนี้กลับเลือกที่จะออกนอกเส้นทางมันเป็นครั้งแรกในชีวิตของฉันที่สามารถเลือกที่จะทำในสิ่งที่ตนเองต้องการ ฉันพูดกับแม่ว่า "หนูขอเลือกที่จะสอบในสิ่งที่หนูอยากเรียนสักครั้งได้ไหม หนูขอสอบครูแค่ที่เดียวเท่านั้นถ้าหนูไม่ติดจะเรียนพยาบาลตามที่แม่ต้องการ" ซึ่งพยาบาลฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะสอบติดหรือเปล่าแต่ความคิดตอนนั้นคือ ถ้าฉันสอบไม่ติดพยบาลแม่ก็คงให้ฉันเรียนพยาลเอกชน ฉันลงสมัครสอบรอบรับตรงคณะพยาบาล 4 มหาวิทยาลัย และ คณะครุศาสร์เพียงแค่มหาวิทยาลัยเดียว คือ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต เมื่อผลสอบออกฉันสอบติดครุศาสตร์และพยาบาลศาสตร์ แม่พูดกับฉันว่า "ตั้งแต่หนูเกิดมาแม่เป็นคนที่เลือกทุกสิ่งให้กับหนูเพราะแม่คิดว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกแต่มาวันนี้แม่จะให้หนูเลือกอนาคตของหนูเองเพราะมันเป็นความสุขของทั้งชีวิตของลูก" ฉันรู้สึกดีใจมากที่ได้เรียนในสิ่งที่ตนเองอยากเรียนและที่ดีใจมากไปกว่านั้นคือ ฉันได้รู้ว่า สิ่งที่พ่อและแม่ทำมาทั้งหมดมันไม่ใช่เส้นหรือกรอบที่เราต้องอยู่ในนั้นเพี่ยงแต่ที่ท่านทำไปเพราะความรักต้องการให้ฉันเจอแต่สิ่งดีๆในชีวิตนั่นเอง
ตอนนี้ฉันได้ทำในสิ่งที่ตนเองรักคือ การเรียนครู ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นเด็กๆมีความสุขกับการเรียนและได้เห็นรอยยิ้มของเด็ก ฉันชอบที่จะนำเอาความรู้ที่ฉันมีไปถ่ายทอดให้กับเด็กถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันกำลังศึกษาอยู่แต่อีกไม่กี่ปีข้างหน้าฉันจะเป็นครูที่ดีที่ดีให้ได้ ครูที่ดีต้องรักในวิชาชีพครูและศึกษาหาความรู้ใหม่ให้ตนเองอยู่เสมอเพื่อที่จะได้เป็นครูที่รอบรู้ทุกเรื่องสามารถสอนเด็กๆให้ใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุข
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น